Sama wieś powstała dopiero w XV wieku. Wcześniej stanowiła, wraz z obecną Lublą, jedną całość /Lubia/. Do dziś nie wiadomo ile jest prawdy w legendzie o przebywającym w okolicach wsi królu Łokietku i podkowie znalezionej pod jednym z dębów.

Nazwa wsi pochodzi od imienia męskiego Lubla, w jego skróconej, zdrobniałej postaci. Zdrobnienie dotyczyć miało dwuczłonowego imienia staropolskiego typu Lubomir, Lubosław czy Lubowid. Także w języku czeskim występuje imię Lubla.

Istnieją miejscowości, w których widoczny jest pień lubl- np.: Lublin, Lubliniec, Lublinek, Lublinów. Językoznawcy odrzucają pochodzenie nazwy wsi od czasownika „lubić” - rosyjskiego ljublju (ros. люблю).

Od wschodu wieś sąsiaduje z Sieklówką, od zachodu z Bieździadką, od północy z Gogołowem, od południa z Warzycami.

Przez miejscowość przebiega droga powiatowa Kołaczyce-Lubla oraz potok Lublica zwany także Lublą bądź Lubią, wpływający do rzeki Wisłok Wieś jest otoczona dwoma pasmami leśnymi od strony północnej i południowej.

W północnej części wioski za przysiółkiem Rzeki Lublickie wznosi się zalesiona góra zwana Narożnik (455 m n.p.m.), na której szczycie znajduje się grób żołnierza Mariana spod Tarnowa, partyzanta poległego 30 października 1916 (żył 36 lat).

W południowej części wioski na pograniczu Lublicy i Warzyc znajduje się źródło wody mineralnej (z żelazem i naturalnym dwutlenkiem węgla) posiadającej właściwości lecznicze. Źródło wypływa ze zbocza góry Mezelom (Mazendol) znajdującej się blisko Babiej Góry (387 m n.p.m.), największego szczytu pasma zwanego Garbem Warzyckim, a jednocześnie stanowiącego południową granicę wsi. Wartym odnotowania jest także fakt reaktywacji niebieskiego szlaku turystycznego obejmującego atrakcje Garbu Warzyckiego.

Obszar parafii Bieździedza, wedle danych z 1347 roku, w skład której wchodziła wieś, wynosił 30 km2 i miał 45 mieszkańców. Majątek dziedziczny trzech braci rycerzy, był dzielony w ten sposób, że duży obszar, nazywany w dokumencie lokacyjnym „Nowa Bieździedza”, przyznano braciom w częściach. Z ówczesnej Bieździedzy wydzielono teren, który nazwano „Bieździadka” i przyznano go drugiemu z braci, trzeci zaś otrzymał osady: Sowina i Lublica wraz z późniejszą Sieklówką. W ten sposób przestała istnieć „Stara Bieździedza”, którą podzielono na trzy małe wioski.  Dopiero założenie wsi Sieklówka przez osadnika Sieklucha spowodowało rozłączenie się od swej wsi macierzystej.

Wieś w roku 1480 przeszła na własność Weroniki Czarnowieckiej. Początek XX wieku to fala emigracji zarobkowej do USA, związana z tzw. biedą galicyjską. Potomkowie emigrantów wspomagali potem niezwykle hojnie budowę parafialnego kościoła w Lublicy, min. ufundowali witraże okienne. Najpopularniejsze nazwisko we wsi, które zachowało się zresztą do dziś to Ochałek, występuje ono też w dokumentach amerykańskich. 

Rok 1938 przyniósł wsi potężne gradobicie, które zniszczyło 95% zbiorów . Wieś została w czasie II wojny światowej przesiedlona, zaś żydowska rodzina Chaberów rozstrzelana w Kołaczycach.

W Lublicy warto zobaczyć :

• Pozostałość po parku dworskim należącym do Marii Dąbrowskiej z licznymi starymi akacjami (te zostały wycięte już podczas remontu drogi), grabami oraz kilkoma dębami. Park szybko niszczeje poprzez rabunkową wycinkę drzew - aleje klonowe oraz grabowe zostały wycięte, sam budynek dworski został rozebrany a na jego miejscu stoi Klub Wiejski oraz Remiza OSP.
• Pozostałości kamieniołomów piaskowca w lesie o nazwie Skały.
• Murowaną kapliczkę wybudowaną w roku 1912. Znajduje się po prawej stronie drogi prowadzącej do Kołaczyc, nieco poniżej poziomu drogi.

W Lublicy znajduje się Szkoła Podstawowa i Publiczne Gimnazjum. Działa tu również Klub Młodzieżowy mający swoją siedzibę w Domu Ludowym, w którym znajduje się również remiza strażacka - OSP Lublica. W Lublicy znajduje się także schronisko młodzieżowe. Na pograniczu Lublicy i Warzyc grzbietem prowadzi szlak spacerowy, biegnący z Przybówki do Święcan (ORINOCO).